‘Mijn grootste wapen is mijn grote glimlach’

Daniëlle Arts mag in Tilburg West de wijkboa zijn die ze voor de wijk wil zijn. Dat betekent dat ze van buurthuis naar buurthuis gaat en het liefst niet bekeurt. ‘Ik brengen mensen samen en probeer problemen op
te lossen.’

Beroerde outfit

Daniëlle Arts is sinds een week de jonge ambtenaar van 2024. En dat nog wel als boa, een ambtenaar met een slecht imago. ‘Daar heb ik veel last van’, zegt ze. Haar uniform werkt bovendien ook niet echt mee. ‘Zo’n kneitergeel vest schrikt af. Foute boel, daar zijn de boa’s. Ik merk dat de sfeer in een wijkhuiskamer ook verandert als ik mijn uniform uitdoe. In het stadhuis gebeurde dat ook hoor: zonder uniform werd ik begroet, met uniform werd ik genegeerd. Gelukkig is dat niet meer. We hebben de gemeente gevraagd of we ons blauwe uniform kunnen terugkrijgen. Je bent benaderbaarder. Sommigen zeggen: we moeten opvallen. Ik zeg: ik heb mijn uniform niet nodig om mijn werk te doen. Ik gebruik mijn handboeien ook nauwelijks, een wapenknuppel zou ik niet willen. We zitten hier niet in het centrum. Een bodycam is effectiever. “Hé, effe dimmen, want anders zet ik mijn bodycam aan.” Ik weet dat dat niet kan, maar het liefst zou ik geen uniform dragen.’ Daniëlles grootste wapen is, zegt ze zelf, ‘haar grote glimlach’.

Invalideplaats

Niet iedere boa is, zoals Daniëlle, van het praatje en de verbinding. ‘En dat vind ik soms best lastig’, bekent Arts. ‘Laatst nog. Hiertegenover staat een flat waar bijna alleen maar senioren wonen. Een auto staat daar met een drie maanden verlopen kaart op een invalideparkeerplaats. Mijn jonge en nieuwe collega ziet dat en deelt een bekeuring uit. Daar vind ik wat van, maar hij neemt die beslissing. Twee maanden later geeft hij wéér een bekeuring. Nog steeds voor die verlopen kaart. Dan gaan mijn haren rechtovereind staan. Dan denk ik: wat wil je bereiken? Over twee maanden kun je weer bekeuren. Maar weet die mijnheer of mevrouw wel dat de kaart is verlopen? Ik heb het kentekennummer en het telefoonnummer opgezocht en ik heb gebeld. Die mijnheer dacht dat hij een bekeuring had gekregen omdat zijn kaart niet goed zichtbaar was. Nee, uw kaart is verlopen. Die mijnheer in paniek. Dat ga ik meteen regelen! Ik heb mijn collega gebeld. Je kunt iemand toch ook helpen? Hij begreep mijn punt. Die tweede bon is eruit gehaald. De eerste ging niet meer, maar die mijnheer is in bezwaar gegaan. Dat komt hopelijk goed. Hij heeft inmiddels een nieuwe gehandicaptenparkeerkaart.’

Parkeren

Ze zou haar dagen als wijkboa rijkelijk kunnen vullen met het uitdelen van bekeuringen, maar dat doet ze niet. ‘Ik ben geen bekeurboa. Ik wil weten waarvoor ik iets doe. Heeft het zin? Dat wordt mij binnen de gemeente ook niet altijd in dank afgenomen. Maar een andere afdeling moet niet tegen mij zeggen: “Ga daar maar staan, jij bent de boa dus bekeuren.” Als ik op voorhand weet dat dat niet gaat helpen, dan zeg ik nee. In het teamgebied Leijdal zijn 22 basisscholen die iedere dag problemen met parkeren hebben. Daar kan ik gaan staan, en daar kan ik bekeuren. Geef ik een week lang iedere dag bij een school tien bekeuringen, maar ik moet ook langs die andere 21. Kom ik na 22 weken weer bij die eerste school. Denk je dat er iets is veranderd? Dubbel parkeren kost 120 euro. Dat kunnen mensen met een auto prima hebben. Ze halen hun schouders op.’

Wijktutje

In een wijk als Tilburg West ben je volgens Arts als boa het effectiefst als ‘wijktutje’. Wijktutje? ‘Ja, die naam heb ik mijzelf gegeven. Zo voel ik dat. Ik vraag mensen hoe het ermee gaat. Ik bemoei mij met alles. Als ik hoor dat ze in het wijkcentrum kerststollen gaan uitdelen, dan wil ik de chocomel uitdelen. Nu willen ze een speeltuintje ergens in West aanpakken. Dan wil ik meedoen, want zo kom ik in contact met de meiden die misschien iets voor dat speeltuintje willen betekenen.’ Eerlijk is eerlijk, dat kan alleen als je de ruimte krijgt. Wijkboa Arts: ‘Ik dronk gisteren een kopje koffie met Frans Swinkels, concernmanager van de gemeente Tilburg. Hij is de overheidsmanager van 2023. We hadden het erover: hoe kan dat, die winnaars uit Tilburg? Ons antwoord was: je maakt mensen beter door ze vrijheid te geven. Mijn baas zegt niet: “Daan, je gaat de straat op om honden te controleren, en daarna rij je door naar de school, dan ga je de fietsers bekeuren, en dan pak je nog even het afvalrondje mee.” Ik mag zelf bepalen wat ik doe omdat hij weet dat ik het voor Tilburg West doe.’

Lees het hele interview in Binnenlands Bestuur 8 (inlog)